Dilan Bozyel’in hayatına giriş yapacak olursam, 1985 Diyarbakır doğumlu. Batman’in uşağı, Alfred’in kuzeni, Sebastian’ın sevgilisi… (Kısa filmini izleyenler beni anlayacaklardır.) Amacı mutluluk olduğu için üniversiteyi yarıda bırakarak London Academy of Art, Media & TV’de fotoğrafçılık eğitimi alıyor. Zaten herşey de buradan sonra başlıyor. Londra ve Türkiye’de birçok sergiler açıp, sayısız dergiyle çalışıyor. Doğu, batı, kuzey, güney… pek çok farklı şehirde seminerler düzenliyor. Hem Türkiye’yi, hem Dünya’yı kucaklıyor.

 

Şen kahkahalar havada uçuşuyor. Kaç kahve içtim bilmiyorum ama röportajı çözümlerken, fincan sesleri kulağıma ilk defa bu kadar güzel geldi. Soruları da numaralandırmıştım ama bir yerden sonra röportajdan çıkıp sohbet havasına girdiği için numaralar falan yalan oldu tabi. İlk gözüme ilişeni soruyorum…

 

 

“Yumurtalar civcivin erimis halidir” diyorsun bir açıklamanda. Karakterinle ilgili bize neler söyleyebilirsin?

 

Dilimlenirken çığlık attıkları için domates dilimleyemiyorum. Diğer sebzelerle bir sorunum yok (gülüyor). Bunun yanında eskiden çok sinirliydim. İki ayrı kolejden kovuldum ama çok seviyorlardı beni. O kadar sinirli değilim artık, zamanla sakinleştim. Sinirli olunca çok güzel şeyler olmadığını gördüm.

 

 

Fotografçılık kariyerine nasıl basladın? Bir sene boyunca geçirdigin rahatsızlık sonucu evde kalmak durumundaydın. O dönem kendini kesfetmende rol oynadı mı?

 

Öncelerde müzik dergilerine yazarken aynı zamanda fotoğraflarını çekiyordum. Çünkü yazılarıma gelen görseller beni tatmin etmiyordu, olayı tam anlamıyla anlatmıyorlardı. Kompakt makinayla, bilmeden, tek tük fotoğraf çekiyordum. Sonra onlar takvim olarak yayınlanmaya başladı, fotoğraflarıma daha büyük yer verildi. Dolayısıyla  biraz fotoğrafla ilgilenmeye başlamış oldum fakat yine fotoğrafı düşünmüyordum. Sonra hastalanınca kendi fotoğraflarımı çekerek başladım.

 

 

Analog kameralara olan ilgini biliyoruz. Moda çekimlerinde bu tarz kameralar kullanmak mümkün oluyor mu?

 

Şöyle birşey anlatabilirim; Londra’dan geldiğim ilk yıl, Londra’da yaptığım bir çekimimi istemişti Türkiye’deki bir dergi. Analog çekim yapmıştım ve gönderdiğimde bana “bunun grensizi var mı” demişlerdi. Türkiye’ye geldiğimde ilk şokum bu olmuştu. Türkiye maalesef pek çok şeyde geriden geldiği için insanlar daha yeni yeni experimental çalışılmaya başladı ve (bizi işaret ederek) online dergiler de çok işe yaradı bu konuda (gülüyor). İstediğimiz kadar deneysel projeler yapabiliyoruz ve artık basılı olmasına da gerek yok. Sonuç olarak analogun keyfi çok başka.

 

 

Mabel Matiz ile Lomography’ye yaptıgınız son çalısmanız “Aramızda Kalanlar” sergisi için çıkıs noktanız neydi? Belli bir hedefiniz var mıydı?

 

Mabel ile aslında üretip de  paylaşmadığımız daha çok şey var. Her görüştüğümüzde birbirimize şiir okuruz, onun üstüne fotoğraf çekeriz, kolaj yaparız, şarkı sözü yazarız. Çok güzel bir frekansımız var. Mabel ile dostluğumuzun ilk günlerden beri - çok ütopik olabilir ama - dünyayı değiştirebiliriz düşüncesindeydi. Bir kişi bile fotoğrafa, müziğe, sanata başlarsa hayatı kurtulur diye düşünüyoruz. Aslında sergideki amacımız buydu. Fotoğraf veya sanatla ilgilenmeyen insanlar bile sergiye geldiklerinde ve oradan çıktıklarında “ben de mi fotoğraf çeksem” diye aklının ucundan geçirdiyse veya hayattaki detaylara dikkat etmeye başlamışlarsa asıl amacımıza ulaşmışız demektir. Hepimiz dünyaya bir görev için geldiğimize inanıyorum. İnsanların nefes alması için birşeyler yapmaya çalışıyorum.