Süper kahraman olmak için, pelerine kimin ihtiyacı var?

 

Hani bütün duyguların en üst seviyede olduğu, kelimelerin boğazında düğümlendiği, hislerini yazıya veya söze dökemediğin anlar vardır ya, işte tam da oradayım. Ve oradan, herkese olduğu gibi bana da ilham kaynağı olan, The Tutu Project'e bakıyorum.

 

Meme kanseri günümüzde kadınların korkulu rüyası. Fakat profesyonel fotoğrafçı Bob Carey, eşine aynı teşhis konulduğunda bunu kabus haline getirmektense, geçiriyor pembe bir tülü altına ve başlıyor kendi fotoğraflarını çekmeye. Moda okumama ragmen, pembe tül bir kumaşın bu kadar yaratıcı şekilde kullanılacağını düşünemezdim.

 

Fotoğraflarında öyle bir şey var ki, aslında Bob bütün duygularını o kareye sığdırmış; isyanını, heyecanını, umudunu, aşkını, göz yaşlarını, sarılmalarını, öpüşmelerini, sevişmelerini... Güzel bir arka plan ve çıplak vücuduna geçirdiği pembe tül, eh bir de işin içine mimikler girince, ilham alınması kaçınılmaz bir projeye imzasını atmış.

 

İki yıl önce tam da bu ay hayata geçen Facebook sayfasının bugün 165.000’i aşkın takipçisi var. Fotoğraflar yayınlandığı gün içinde paylaşım rekoru kırıyor. Websitesine girdiğinde ise dilersen bağış yapabiliyor, dilersen "Ballerina" adlı fotoğraf kitabını satın alarak projeye katkıda bulunabiliyorsun. Elde edilen gelir ile meme kanserine yakalanan kişilere finansal destek sağlanıyor. En önemlisi, bütün bunların yanında Bob, The Tutu Project ile karısı Linda’yı yaşatıyor.

 

Hala anlamayanlar için, anahtar sözcük "mutluluk". Kocasını pembe bir tütü ile gören Linda her fotoğrafta kahkahalar atıyor. Boş yere söylenen bir söz değil bu; gülmek insanın ömrünü uzatır. Benim en takdir ettiğim şeydir hastalığa karşı panzehir olarak kahkahaları kullanmak. Bir de işin içine yaratıcılık girmeye görsün.

 

Meme kanserinin görülme riski maalesef diğer türlere göre daha yüksek. Telefonundan uzak dur veya kırmızı et yeme gibi şeyler söylemeyeceğim, ben de yapmıyorum çünkü. Şimdi yapmadığım bir şeyi sizden bekleyerek burada telefon elimde yayılmayacağım; hep beraber yayılalım. Diyeceğim şudur ki, erken teşhis hayat kurtarıyor! Düzenli kontrollerini yaptırmalı, senede en az bir kere doktora gitmeli ve 30 yaş sonrasında da artık düzenli olarak mamografi çektirmeye başlamalısın.

 

Bilinçlenmek ve bilinçlendirmek önemlidir. Fakat en önemlisi, 'vazgeçmek' olan o dipsiz kuyuya düşmemektir. Unutma, hayatta her şeye ragmen, sevdikçe var oluruz…